Powierzchnie Implantów

Implant uzyskuje swoje podstawowe cechy oraz biokompatybilność dzięki składowi materiału, z którego został zbudowany. Największe jednak znaczenie dla akceptacji implantu przez tkankę i dla procesu osseointegracji ma skład jego warstwy powierzchniowej.

W część tytanowego implantu umieszczonej w kości zachodzą komórkowe i tkankowe reakcje gojenia. Proces ten oparty jest na przebudowie tkanki kostnej, a jej budowanie musi być szybsze od procesów resorpcji, wywołanych ciałem obcym. Na równowagę między tymi procesami mają wpływ m.in. siły biomechaniczne wyzwalane przez konstrukcję protetyczną- zarówno prowizoryczną jak i stałą oraz zdolności organizmu indywidualnego pacjenta. Reakcje te mogą, ale nie w każdym przypadku muszą, być jednakowe.

Na poziomie komórkowym następuje tak zwana osteoinegracja. Jest to pojęcie biologiczne i oznacza zrost żywej tkanki kostnej z tytanową powierzchnią implantu, w efekcie czego następuje zintegrowanie się wszczepu z kością.

Proces osteointegracji jest widoczny jedynie w obrazie mikroskopu elektronowego, jako obecność młodej tkanki na tlenkowej powierzchni implantu.

Wpływ na przebieg procesu osteointegracji ma nie tylko właściwe przygotowanie powierzchni implantu, ale istnienie na niej bioaktywnej warstwy tlenku tytanu, która zależy od zastosowanych przez producenta metod wykonania wszczepu.

Najlepsze firmy produkujące implanty cały czas prowadzą liczne badania zrostu tkanki kostnej z powierzchnią implantu i mają udokumentowaną osteointegrację na poziomie komórkowym.