Historia ImplantĂłw

Mechanizm łączenia się elementów tytanowych z otaczającą kością odkryto przypadkowo, podczas eksperymentów prowadzonych w Szwecji przez profesora Ingvara Branemarka i jego współpracowników w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.

Branemark jest lekarzem, a nie stomatologiem i interesował się mikrokrążeniem krwi w kościach oraz procesami gojenia się ran. Zjawiska te badał za pomocą mikroskopii witalnej (przyżyciowej), techniki pozwalającej na preparowanie i obserwowanie pod mikroskopem cienkiej warstwy żywej tkanki. Aby usprawnić swe badania, posługiwał się wszczepialnym, osadzonym w metalu urządzeniem optycznym, umieszczanym chirurgicznie w kości.

Technika ta nie była niczym nowym. Co jednak okazało się tu istotne, to fakt, że zawsze, gdy narzędzia obserwacyjne wykonano z tytanu i umieszczono w kości w sposób możliwie bez urazowy, kość bardzo silnie przywierała do powierzchni tytanowej.

Żywa kość zrastała się z powierzchnią metalową konstrukcji w takim stopniu, jaki do tej pory uważano za niemożliwy. Branemark zrozumiał, jak ogromne znaczenie może mieć ten nowy mechanizm zakotwiczenia nie tylko dla implantów dentystycznych, ale również ortopedycznych.

Nazwał ten proces zrostu osteointegracją i poświęcił się bardziej szczegółowym badaniom tego niezwykłego zjawiska.